نشئه ی _حیات

میان نشئه ی حیات روی سردابه ی زندگی،جاپای یک اتفاق خالیست 

بی حوصلگی مردجوان رخنه انداخته دربسامداتاقی که به اندازه پر سنجاقک جا دارد....کمی دراز کشید....وحجم فضارا دریک ملودی گم کرد

روزهایش خاکستری شده اند،دود سیگار حلقش را میسوزاند

انگارخاک میشوددرهرجرعه میسر،می نوشد تلخ،می نوشد داغ

وازپنجره به سردی شبهای حسرت خود نگاهی می اندازد....انگارسردش است! پتویش از مرزاب احساس تهی است

بادسردی میوزدودرهیاهوی مجاری آفتاب

فرصت پروانه شدن را ازمرد گرفت

چشمهای خمارش درآرزوی چیدن یک خوشه آرامش به سر در اتاقش بسته است...نفس عمیقی میکشد...حسرتی دراتاق پای کوبان میرقصد

حسرت یک بالش گرم،آش مادر زهراوخریدقیصر

یک تَن ارادت به خدا...سرسجاده ی عشقی به تمنای یه شب دلواپسی

وچراغی کو میخوانداورا بیا،درپس حادثه ها

یک نفرهست که هنوزتمنا دارددرشب تلخ زمستان

حضورکز سرما راباتو تقسیم کند،مرد هنوز میلرزد

درتکاپوی زمان نشسته است بی تفاوت،شایدمنتظر است که بیایددستی

بکشداو را ازنشئه ی این روزهایش،خط ورق خورد

وگذشت ازسردر حیاط او،پرنده ی یاحق

وندیدمرد،گم شده درنشئه ی بی پایانش.